తొక్కలు

కవిత్వాన్ని ప్రేమగా హత్తుకొని,

ఇక ఆ తరువాత,

దాని కుత్తుకను కోసి,

కౌగిలించుకొని, కన్నీరు కారుస్తూ,

బిజిలీ లేని గలీజు ఎలీజీలను

గజిబిజిగా రాసుకుంటూ,

సానుభూతి పొందేవాడుంటాడే,

 వాడురా, కరుడుగట్టిన కవంటే.

కవిత్వం ఎదగకూడదు,

పూర్తిగా చావకూడదు.