ఖలీల్ జిబ్రాన్ అనువాదం :మృత్యుంజయరావు పిన్నమనేని

3:21

గత శాశ్వతత్వం నుండి

 శాశ్వతత్వం వైపు ప్రవహించే వెలుగుల నది

 మానవ పరంపర

3:22

 వర్ణ రహిత ద్రవంలో వసించే ఆత్మలకు

 మానవుడి వేదన చూసి ఈర్ష్య పుట్టదా?

3:23

 “పవిత్ర నగరానికి దారి నిజంగా ఇదేనా!?”

 అని నాకు తారసపడిన తైర్థికుడిని అడిగాను.

 “నాతోరా!

ఒక్కరోజులో నిన్నక్కడికి చేరుస్తాను” అన్నాడతను.

రోజుల తరబడి నడిచినా మేము గమ్యం చేరలేదు. ఆశ్చర్యమేమంటే...

నన్ను దారి తప్పించినందుకు

అతడే నామీద కోపగించాడు.

 3:24

 భగవాన్... నన్నొక సింహానికి ఆహారంగా వెయ్యి లేదా నాకొక కుందేలును ఆహారంగా ఇవ్వు

3:25

 చీకటి దారిని తప్పించి

 వేకువ నెవ్వడూ చేరలేడు

3:26

“నీ గతం ఇక్కడే నివాసముంది,

 నన్నువదలకు” అంటుంది నాయిల్లు.

 “రా, నన్ననుసరించు,

నేను నీ భవిష్యత్తును” అంటుంది రహదారి.

నాకు గతం లేదు, భవిష్యత్తూ లేదు

నేనిక్కడ నిలిస్తే ఆ నిలకడలో గమనముంది

నేనక్కడికి గమిస్తే ఆ గమనంలో నిలకడుంది

 ప్రేమ, మరణం మాత్రమే అన్నిట్నీ మారుస్తాయి

3:27

 జీవన న్యాయం మీద నమ్మకమెలా పోతుంది? కటికనేలపై శయనించేవాడికంటే

 హంసతూలికా తల్పంపై నిద్రించేవాడు

 అందమైన కలలేమీ కనడం లేదు కదా!

 3:28

విచిత్రమేమిటంటే ...

 కొన్ని సుఖాల పట్ల నాకున్న వాంఛే

 నా బాధలలో ఒక భాగమౌతోంది.

3:29

 పరిపూర్ణ సత్యం గురించి నాకేమీ తెలియదు

నా అజ్ఞానం ముందు నేను వినయంగా ఉంటాను అందులోనే

 నాకు గౌరవ పురస్కారాలు లభిస్తాయనుకుంటాను

 3:30

స్వప్నానికీ సాఫల్యతకీ మధ్య అంతరముంటుంది.

 మనిషి యొక్క తీవ్రమైన తపన దానిని తుడిచేస్తుంది.